"Zo leuk, die heb ik van de Axi-on", zegt ze en dan laat ze me haar nieuwe, goudkleurige oplaadsnoertje van de Action zien. Ze koopt dat soort onzin de hele tijd en elke week een nieuwe kleur bidon. Ze zegt het niet eens om te provoceren.
Met deze tekst illustreerde één van de deelnemers aan de klimaatgesprekken bij mij thuis in de Verhalenkamer hoe moeilijk het is om klimaatbewust te leven tussen collega's die "niet geloven in duurzaamheid." Alsof duurzaam leven een leuke hobby is, zoals bridgen of olifantsbeeldjes sparen. De één doet eraan, de ander niet. Ik deed eraan, een heel jaar lang, ook al begon mijn jaar met een picknick waarbij ik wel lof ontving, maar mijn klimaatdaadvandedag vooral werd gezien als een onnodige en weinig effectieve éénmansactie. "Je kunt het probleem niet op individueel niveau oplossen, de regering en bedrijven kunnen veel meer bereiken dan jij in je eentje." Toch liet ik me niet van de wijs brengen. Dweilen met de kraan open? Daar kan je vast ook iets van leren. En geloof me, ik leerde ontzettend veel. Elke dag iets doen wat beter is voor het klimaat en wat-ik-anders-niet-zo-snel-zou-doen werd bijna moeilijk omdat ik al zoveel normaal begon te vinden. Ik ga tegenwoordig op reis met een lege jampot voor de latte, in de auto probeer ik zo zuinig mogelijk te rijden, ik eet nog maar 1x in de week vlees, vanillevla is vervangen door sojatoetje met vanille, ik at deze winter veel minder kasgroenten of groenten uit Nieuw Zeeland, volgde een opleiding Stadslandbouw, ik voerde klimaatgesprekken - officieel en zomaar op de pont over het IJ, ik ging naar pakhuis de Zwijger, ik keek veel Tegenlicht, schuimde internet af, kocht een hybride warmtepomp zonder dat we zeker weten dat we het terugverdienen, ik ging naar Londen met de trein en plantte een kerstbomenbos op de IJtunnel, samen met 260 andere mensen. Vandaag bakte ik vlierbloesembeignets voor negen mensen, van vlierbloesem uit de tuin, bier die gasten in het huisje hadden laten staan en biologisch tarwemeel. Super lekker en wat een leuk gesprek lokte het uit, ook over het gasfornuis dat nog niet echt klimaatvriendelijk is.
Ik schreef een blog, in het begin iets vaker dan nu, wat ook kwam door het gevoel dat klimaatvriendelijker leven steeds meer het nieuwe normaal werd. Ben ik dan nu na een jaar ineens op een niveau van CO2 uitstoot die in balans is met de aarde? Helaas. Is het dweilen met de kraan open? Natuurlijk is het dweilen met de kraan open. Maar pas als er genoeg mensen staan te dweilen komt er beweging in de mensen die aan de kraan draaien. Let maar eens op. Is de blog hiermee ten einde? Nee. Ik heb een nieuw idee opgedaan, waar ik morgen meer over zal vertellen. Mijn eigen kraan, waar ik het meeste een verschil kan maken. Daar ga ik me komend jaar een heel jaar op richten: spullen. Dicht die spullenkraan, elke maand op een andere manier. De Action is komend jaar verboden terrein. Gelukkig beleef ik toch al weinig lol aan elke week een andere bidon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten