Internet winkelen en de postbode

"Daar gaat er weer één!" Een busje rijdt onze doodlopende weg in. Niet omdat de chauffeur verdwaald is, nee, één van onze vijf buren laat een pakketje bezorgen. Ons keukenraam is de perfecte uitkijkpost. Soms stopt de chauffeur op de sluis, dan komt de pakjesman (meestal is het een man) bij ons. Hans vindt het verschrikkelijk, al die busjes die door de stad rijden om inefficient en daardoor milieubelastend pakjes af te leveren. Ik vind het heerlijk, ik bestel graag tweedehands boeken via boekwinkeltjes.nl of bol.com en met een beetje geluk krijg ik dan drie dagen achter elkaar een pakje. Voor bijna niets. "Je kunt ze ook bij de Albert Heijn laten bezorgen." Dat kan, maar dat is beslist minder feestelijk. Ik vond dat indertijd al het nadeel van internet en email: geen brieven meer. Geen postzegels met verrassende prints erop. Geen felicitatietelegrams meer en geen 'wilt u hier even tekenen,' van de postbode. Gelukkig kwam internetwinkelen ervoor in de plaats.

Hoe milieubelastend is het eigenlijk? Het spaart een heleboel winkelpanden uit, ook de winkel moet bevoorraad en de enige extra kilometers zijn dus eigenlijk die van de niet meer bestaande winkel naar mijn huis. Bovendien kiezen ze de route heus wel zo uit dat ik niet de enige ben. Eén kilometer alleen voor mij? twee?

Toch windt Hans zich er telkens over op. "Ik zie er soms wel drie op een dag. Dat hoeft toch niet?" Het gaat uiteindelijk niet alleen om de kilometers, meer nog om de spullen zelf. Bij de productie van alles wat bezorgd wordt, kleding, boeken, meubels, wordt heel veel CO2 de lucht in gepompt. Ik maak Hans attend op de electrische karretjes van de post, maar hij rijdt toch liever zelf op de fiets naar de winkel om er pakjes af te halen.

Ik niet. Daarom is het echt een klimaatdaad dat ik vanochtend om negen uur op de pont stond om een tas werkboeken over te nemen van Anneke, die toch met de trein naar Amsterdam ging en ze wel even kon meenemen. Ik hoefde eigenlijk de deur niet uit, maar deed het toch. Op de de pont appte ik nog even een vriendin die aan de andere kant woont: 'koffie?' Helaas, ze was al druk bezig, of gewoon niet in de buurt van de telefoon. Met een tas vol CO2-vrij bezorgde werkboeken stapte ik de pont weer op. "Hé, Nancy." Nou ja zeg, dat is toeval... Eigenlijk moet ze werken in Amsterdam Noord, de vriendin-die-ik-net-geappt-had, maar ze stelt meteen ruimhartig voor om over een uurtje een werkafspraak met me te maken. "Eens kijken, communicatieadvies."

Hans heeft dus op zijn manier alweer gelijk. Zelf je pakje ophalen is beter. Want je komt nog eens leuke mensen tegen. Postbodes zijn surrogaat voor echt contact. Zeker de postbode op het blije jaren vijftig plaatje hierboven: hij verwekte in zijn arbeidzame leven 1300 kinderen bij eenzame huisvrouwen in Tennesee. Dat is wel echt contact, maar niet van het soort waar ik op maandag om negen uur naar hunker.