Kinderboekenweek, het thema is 'gruwelijk eng' en ik reis me gek. Van boekhandel Daan Nijman in Roden, tot de bibliotheek vannu in Roosendaal. Een goede week om fossiel reizen en treinreizen met elkaar te vergelijken. Monsterverhalen vertel ik, en in het hele land willen ze die horen. Is dat niet een tikkeltje overdreven? Voor een paar verhalen het hele land door?
Het is toch eigenlijk absurd dat ik zes uur aan het reizen ben om vijftig ouders met kindjes een verhaal te vertellen? CO2 vrij, dus een echte klimaatdaad, maar ik ben al bijna uit mijn humeur als ik vertrek, door al het uitzoekwerk. Willen de kindjes in Nieuw West dat verhaal niet horen? Kennelijk werkt het zo niet.
Op weg naar Roden (vlak onder Groningen) deed ik alles super stom: onderweg uit eten (klimaatdaad van de dag, in Drente op het dorpsplein om de vegetarische schotel vragen en hij was nog lekker ook), met de auto, want eerst naar Amersfoort, en op de trugweg drie rondjes door de Noord-Oostpolder, omdat de Ketelbrug was afgesloten en ik maar niet doorhad hoe de omleiding geregeld was. Ik vertrouwde volledig op mijn boordcomputer (stom stom stom), en bedacht pas thuis dat ik ook ouderwets op de kaart kon kijken.
Dus op weg naar Roosendaal vandaag deed ik het beter: vouwfiets mee, beker yoghurt met muesli en frambozen (nog uit de tuin, ingevroren), en een appel uit de fruittuin. Onderweg lekker lezen en wat mail checken, èn ik had nog een upgrade naar de 1e klas van de NS gekregen. Geen omgewaaide bomen, mensen, of werkzaamheden op het spoor, het kon niet fout gaan. Het lukte, maar de reis kostte wel drie keer zoveel energie en 18x zoveel tijd als de voorstelling. Die voorstelling was heerlijk, gelukkig. Kinderen omgetoverd in maximonsters, ter plekke een heel decor gevonden en gebruikt, zelfs slingerde er ergens een trommel die wonderwel in de voorstelling bleek te passen en Max had ineens een broertje: een tweejarige met speen in de mond, die helemaal vooraan bij het podium kwam staan en die me toen ik het vroeg in het verhaal een doosje imaginaire lucifers aanreikte om moeder en Max boven het maximonstervuurtje te stoven. Meeslepend. Magisch. Op de terugweg niet eens vanwege de snelheid overgestapt in Rotterdam, lekker nog een half uurtje in de trein en geen tochtige perrons.
Maar waarom in Roosendaal? Waarom in Roden? Al dat gesleep met de vouwfiets, angst dat ik mijn telefoon of leesboek laat liggen bij het overstappen, koude perrons, vertraagde treinen, tunnels die mijn telefoongesprek onderbreken, ik lees dat boek liever thuis op de bank.
Alleen...
Dan had ik dat magische moment met de lucifers gemist, dan had ik Daan en Femke uit Roden niet ontmoet en al hun geweldige publiek niet, die helemaal samengevouwen in die boekwinkel kwamen luisteren. Reizen heeft óók voordelen, want in Roden was ik bijvoorbeeld nog nooit geweest. Als het geen kinderboekenweek was geweest, dan was ik deze week naar Frankrijk gegaan, 1300 km in de auto, dat zijn pas kilometers. Niet naar Frankrijk gaan is sowieso een klimaatdaad. Een vliegtuig vliegt over, vol mensen terug uit een ver land. Waarschijnlijk ook nog nooit in Roden of Roosendaal geweest, en ik nu wel. Ik heb een heel ver land ontdekt, zonder te vliegen, en je kunt er gewoon terecht in het Nederlands. Het was niet eens vakantie. Op vakantie vind ik al dat uitzoekwerk leuk, dus laat ik er nu ook maar van genieten. Volgende week weer de trein in, Amersfoort en Haarlem. Bijna jammer dat ik die steden al ken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten