Hebben jullie dat ook? Dat als je er echt over na gaat denken, dat je het dan helemaal niet meer weet. Dat is het nadeel van mijn klimaatdaad van de dag. Dan lijkt de schoen ineens op zoveel plaatsen tegelijk lijkt te wringen. En dat is niet niks in mijn geval: ik denk dat ik alles bij elkaar honderd paar schoenen heb. H-o-n-d-e-r-d. Tien paar slippers en vijf paar kaplaarzen inbegrepen. Misschien overdrijf ik, want ik heb ze nooit geteld. Het kunnen er ook een paar meer zijn. Van elk paar weet ik nog waarom ik ze kocht, vaak ook waar, en hoe blij ik er mee was. In dan heb ik niet eens van die extravagante hoge hakken of glitterschoenen. Schoenen zijn voor mij zoiets als chocolade: het liefst puur, ik geniet ervan, kan moeilijk zonder en ik wil altijd nóg een stukje.
Voor het klimaat is het het beste om geen spullen te kopen die je niet nodig hebt, schoenen dus. En zeker geen leer, alweer: schoenen. Toch heb ik drie paar gekocht en ik vind het nog een klimaatdaad ook. Laat ik het uitleggen. De twee linker paren op de foto had ik echt nodig, ze vervangen de rechter paren.
Van wit naar zwart
De witte zweedse muilen die ik in 1982 kreeg van huisgenoot José Hofland die op de OK werkte, ze had nieuwe nodig. Vijfendertig jaar droeg ik ze, de laatste tien alleen in de tuin en nu zijn de zolen door. Vervangen door uiterst links: zwarte Franse klompjes die ik voor twee euro kocht op een vide grenier in Frankrijk. Ik heb het leer ingevet, en er voor vijftien euro zolen onder laten zetten, dan gaan ze vast ook weer vijfendertig jaar mee.
Van lek naar heel
De gebloemde laarsjes waren ooit heel leuk en kleurrijk, een mens met tuin moet leuke lage laarsjes hebben. Helaas na één maand nam ik ze mee op schoolkamp van de school van mijn kinderen. Eén van de jongens had een snee onder zijn voet of zoiets en leende mijn laarsjes tijdens de zogenaamde beekwandeling. Echt waterdicht zijn ze nu niet meer (wat voor kaplaarzen wel een soort eis is) en de afgeschraapte kleuren maken ze ook niet meer vrolijk. Wel denk ik altijd aan de beekwandeling en het jongetje, Yoni, inmiddels een echte man. Daardoor verving ik ze nu pas, na tien jaar, door zwarte lage laarsjes links, ook tweedehands uit Frankrijk. Ter ere van de klimaatdaad van de dag en van Yoni en José wilde ik ze vullen met aarde en er leuke plantjes in zetten, maar dat mocht niet van Hans. Dus beide in de Kliko, gelukkig weet ik dat het restafval omgezet wordt in warmte waardoor een hele wijk in Noord gasvrij warm wordt deze winter. Maar misschien klopt deze manier van denken niet zo erg...
Van daar naar hier
Dan is het het derde paar. Dat paar schoenen spaart een hele reis naar Griekenland uit. Toen ik twintig was kocht ik in Athene een paar Griekse sandalen, wat toendertijd geheel niet in de mode was. Na vijfentwintig jaar was ik dringend aan nieuwe toe, en die kocht ik toen ik opnieuw naar Griekenland ging, bijna dezelfde. Die leende ik ook uit, voor een toneelvoorstelling die ik regiseerde over de Argonauten. NIET UITLENEN, fijne schoenen. Iason raakt in dat stuk één sandaal kwijt en 'oh noodlot', ik ook. Vijf jaar dacht ik dat ik hem wel terug zou vinden, maar nee. Elke keer kom ik in mijn kast die ene eenzame sandaal tegen. Elke zomer wil ik ze weer aan. En nu kan het zònder zelf naar Griekenland te reizen. Ik ontdekte de website Etsy en bestelde handgemaakte leren Griekse sandalen. Volgende week zijn ze af, dus ik heb er nog geen foto van. Je kan ze wel bekijke via deze link Die sandalen moeten natuurlijk ook kilometers maken, maar dat stoot vast bij lange na niet zoveel CO2 uit als wanneer ik zelf zou gaan. Ze zijn van leer, mar van die ienie-mini dunne bandjes. Zie je wel, nu raak ik alweer in verwarring. Wie de schoen wringt, trekke hem aan, of zoiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten