Klimaatdaad is: fietsen naar de fruittuin van west, bijna naar Halfweg. Echt best ver. Bij oud Sloterdijk kom je dan, vlak voor het viaduct met de A10, dit beeldje tegen. De verdwenen boer. Ik heb een binnenpretje en trap stevig door, want achter de rug van die boer staat al een vrouwtje klaar om het van hem over te nemen, en dat vrouwtje, dat ben ik. Daarom fiets ik hier.
Eergisteren was mijn allereerste stagedag stadslandbouw en het zindert nog na. Ook de spierpijn is nog niet weggetrokken. Boerin in opleiding, en ik ben niet de enige, een heel regiment neemt het straks over van de vergeten boer. Wil, van de fruittuin, leert ons hoe en waarom je appelbomen moet armpje draaien tot de schors scheurt, en wat de beste manier is om kersen te snoeien.
In de appelbomen naast ons hangen knalrode appels, de schil knapt als je erin hapt en de roomgele appel in de schil is fijn fris, net champagne, maar dan een appel. Dit zijn pas appels. Sinds ik twee ben rommel ik in tuinen rond. Te vanzelfsprekend om het een hobby te noemen. Eindelijk ga ik er mijn werk van maken. Dat ook het gebouw van de belastingdienst achter de boer staat is symbolisch. Ik hoop snel zover te zijn dat ik daar loonbelasting mag afdragen, ookal ben ik nog aan het uitvinden hoe ik dat zal aanpakken. Vergeet de boer uit oud Sloterdijk, er waait een nieuwe wind in de landbouw. En ik laat mij er graag op meedrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten