In januari plantten we naast de sluis een kerstbomenbos, als alternatief voor de kerstbomenverbrandingen. Er stonden er 44. Met Pasen waren er al veertien dood, die alsnog op het paasvuur gingen. Nu zijn er nog acht gesneuveld, voor het pinkstervuur. Kortom: de helft leeft nog. Mijn klimaatdaad van de dag was om die allemaal een emmer water te geven met water uit de sluis. Daar was ik eerder ook al mee bezig, maar ik werd lui en hoopte dat de regen wel genoeg water zou geven. Niet dus. Twee zien eruit alsof ze het eigenlijk ook niet gaan redden, maar de andere twintig hebben nieuwe uitlopers en zien er heel hoopvol uit. Waarschijnlijk is de oude bomen versnipperen of met het grof vuil meegeven beter, klimaattechnisch. Maar ik ben zo gek op vuur - dat is dus meteen al het eerste klimaatdilemma dat ik tegenkom. Laat ik daarom met mezelf nog een afspraak maken: geen 'blame and shame', ik merk dat ik daar meteen al moedeloos van word. Ik zal het er binnenkort eens met de bomen zelf over hebben, in dit artikel over praten met bomen. En intussen geniet ik van het uitzicht op de twintig bomen met zachtgroene nieuwe naalden. Wie weet zijn het er genoeg om de mannen van groenbeheer te overtuigen dat het een goed idee is om op het bouwterrein ernaast komend jaar een veel groter kerstbomenbos te planten. Van wel 440 bomen. En als die dan ook weer voor de helft doodgaan huur ik misschien wel een versnipperaar om bospaadjes te maken. Maar ik beloof niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten