"Deze klimaatdaad kan je wel voor minstens een week op dat blog van je zetten," zegt Hans tevreden als hij aan het eind van de dag Michel IJsakkers uitwuift. Ik leg hem uit dat het zo niet werkt, het gaat om één daad per dag, maar hij heeft een punt, dit is wel een grote. We hebben namelijk sinds vandaag een hybride warmtepomp, waardoor we ineens heel veel gas gaan besparen. Als er tenminste weer ijs op de akkers ligt en de verwarming aan moet.We gaan wel veel meer electriciteit gebruiken, maar die gaan we dan weer groen opwekken. "Het is een soort omgekeerde airco," Inplaats van het huis te koelen, verwarmt dit ding het CV-water voor. Of zoiets. Drie man zitten aan de ontbijttafel koffie te drinken, want er moet heel veel gebeuren met leidingen, nippels, sensoren en koppelingen, Zoveel dat ik er al snel niets van snap. "Dat hoeft ook niet, het is ook ingewikkeld," zeggen de mannen, blij dat zij het wel begrijpen. Zij hebben er dan ook voor doorgeleerd en Hans vindt dit soort apparaten gewoon leuk.
Ik voel me bij dit soort zaken altijd een enorme nitwit, een soort vijftiger jaren huisvrouwtje. "Nog wat koffie? Suiker erin?" En ik ga er snel vandoor naar Krommenie om tweehonderd kleuters te betoveren met de zandvoorstelling 'Kim en de Kwallenlikker.' Hans heeft lang moeten zoeken naar Michel, want er zijn bijna geen instalateurs die dit begrijpen èn kunnen. Michel leidt zijn mannen deels zelf op. Ja, zo komen we er natuurlijk nooit, als de techniek er wel is, maar niemand kan het installeren. Op de radio op weg naar Krommenie is een spotje om jongeren te werven voor MBO-techniek. "doe het!" wil ik de kleuters toeschreeuwen. Maar dat doe ik natuurlijk niet, we zijn al eng genoeg met onze Kwallenlikker. Een eng monster, dat niet bestaat. Of toch?
Ineens zie ik het verband: Kim is bang voor een monster, waarvan zijn zussen zeggen dat het hem op zal eten. Onze held overwint zijn angst door tussen de spleetjes van zijn vingers door te kijken wat het nou eigenlijk is, dat monster. En zo ontdekt hij zijn lievelingsdier: een zeehond op het strand. Dat is eigenlijk wat wij, grote mensen, met klimaatverandering ook doen: we worden bang gemaakt voor iets wat op ons af gaat komen en we kijken liever niet. We moeten leren tussen de spleetjes van onze vingers door te kijken, wat ik zelf doe met één daad per dag.
Dus wat is nou de grootste klimaatdaad? Eén hybride warmtepomp, of tweehonderd potentiële klimaathelden? Helden met Hoofdletters, ookal zijn ze nog maar vier.
Wie meer wil weten: Puur Klimaat Comfort, met hoofdletters, en ja, er is subsidie voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten